Who's afraid of Virginia Woolf?

"Η κάτωθι υπογεγραμμένη Βιρτζίνια Γουλφ, ορκίζομαι ότι : 1) Μετά το γεύμα θα ξαπλώνω για μισή ώρα ανάσκελα , με το κεφάλι πάνω στα μαξιλάρια. 2) Θα τρώω ακριβώς τόσο όσο αν δεν ήμουν μόνη. 3) Θα ξαπλώνω κάθε βράδυ στις 22.25 και θα κοιμάμαι αμέσως. 4) Θα παίρνω το πρωινό μου στο κρεβάτι. 5) Θα πίνω ένα γεμάτο ποτήρι γάλα το πρωί. 6) Σε ορισμένες περιπτώσεις θα αναπαύομαι στον καναπέ, δε θα περιφέρομαι ούτε μέσα στο σπίτι ούτε έξω...7) Θα είμαι φρόνιμη. 8) Θα είμαι ευτυχισμένη."

"Όχι αντίο, όχι υποταγή , αλλά κάποιος που αποχωρεί, για να εισχωρήσει στα σκοτάδια."

FACE to FACE

Ας γνωριστούμε.
Όσο το επιτρέπει το μέσο, οι αναστολές μας , ο χαμηλός φωτισμός και η ευκαιριακή συνθήκη στην οποία υποκλινόμαστε…
Οι στίχοι ανήκουν στον Eλύτη από τη ‘Μαρία Νεφέλη’ ( Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα). Ακούω γέλια μέσα στο κεφάλι μου. Που είναι η μέρα μου; Δηλαδή;
Όσο για το υπέροχο , γερμανοεξπρεσιονιστικό πρόσωπο ανήκει όχι σε μένα αλλά στη Diamanda Gallas. Θα’θελα πολύ να ήταν το δικό μου αυστηρό πρόσωπο. Θα έκοβα το βήχα σε όλους αυτούς που με γαμάνε άθελα τους ..ίσως γιατί η δικιά μου φάτσα τους στρώνει κόκκινο χαλί και τους λέει «ΠΕΡΑΣΤΕ».
Για αυτό σου λέω ….κοίτα κατάματα , σταθερά. Δες το απέναντι πρόσωπο και θυμήσου. ΄Ολα εκείνα που κάποτε συνάντησες και ήταν σκοτεινά, θλιμμένα, μίζερα, κακιασμένα, ζαρωμένα από φόβο και μαρασμό, τα μοναχικά, τα ένοχα, τα κλαψομούνικα, τα γλοιώδη, τα ανέκφραστα με ή χωρίς μπότοξ, τα δήθεν, τα ιδιότροπα, τα ζηλόφθονα , τα φανατισμένα, τα προσωπεία . Θυμήσου και κάνε τη σύγκριση! Και φύγε μακριά ή κρύψου!

ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ

ΚΙΘΑΡΕΣ
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει, στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες. Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη, στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει, μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις, χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε. Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε. Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε.